नेपाळ सफर - दिवस पहिला - पुणे ते दिल्ली

सोमवार ९ एप्रिल २०१८

सकाळचा वेळ बॅग भरण्यात गेला.  काल डेकॅथलॉन मधून नवीन मोठी सॅक आणली.  ओढत न्यायची बॅग नेण्यापेक्षा हि पाठीवरची मोठी सॅक नेण्याचा निर्णय फारच योग्य ठरला.  ह्या मोलाच्या सल्ल्यासाठी माझ्या बायकोचे धन्यवाद.

वेळेच्या आधी आम्ही पुणे विमानतळावर पोहोचलो होतो.

पुणे विमानतळावर वेळेआधी पोहोचलेले (तुमच्या डावीकडून उजवीकडे) विवेक, हेमंत, चंद्रा, आणि मी

विवेक आणि इतर दोन मित्रांनी जमेल तेवढी फोटोग्राफी केली.  बहुदा त्यांचा पहिलाच विमान प्रवास असावा.  पुणे विमानतळ मला नवीन नसल्यामुळे मी फोटोंसाठी फारसा उत्सुक नव्हतो.  पुढच्या आठ दिवसात नवनवीन ठिकाणी भरपूर फोटो काढायला मिळणार आहेत हा विचार मनामध्ये होताच.

पुणे विमानतळावर

दिल्लीला पोहोचल्यावर आनंद विहार ह्या ठिकाणी जायचे होते.  तिथून नेपाळ बॉर्डर पर्यंत जाणारी बस संध्याकाळी घ्यायची होती.  दिल्लीत विमानतळाबाहेर पडल्यावर ओला कॅब बोलावली.  आनंद विहार ला जेवण्याचं बघू असं ठरलं.  मुसलमान कॅब चालक चाबरा होता.  दिल्लीत सद्गुणी माणसं भेटण्याची अपेक्षा करणं तसं चुकीचंच आहे.

इंडिया गेट आणि परिसरात भारत आणि नेपाळचे झेंडे अनेक ठिकाणी फडकत होते.  नेपाळच्या पंतप्रधानांची भेट दिल्लीत नुकतीच पार पडली होती.  सध्या चिनी ड्रॅगन नेपाळची मैत्री करू पाहतोय.  त्यामुळे भारताला नेपाळ बरोबरचे मैत्रीपूर्ण संबंध टिकवणे आणि वाढवणे गरजेचे आहे.

आनंद विहार हे गर्दीने गजबजलेले ठिकाण असणार हे कॅबमधून उतरताच लक्षात आले.  पुण्यापासून आनंद विहार ला पोहोचेपर्यंत मी आमच्या टोळीचा म्होरक्या होतो.  आता विवेक, हेमंत, आणि चंद्रा ह्या तिघांमध्ये वयाने आणि अनुभवाने मोठा असलेला चंद्रा आमचा म्होरक्या झाला.  नेपाळला जाणाऱ्या बस कुठून सुटतात तिकडे जाण्यासाठी चालू लागलो.  एका गेट वर दोन दिल्ली पोलीस आत जाणाऱ्यांच्या झडतीस तयार.  त्यांनी खिशात हात खुपसून खिशातल्या वस्तू बाहेर काढ, बॅगा उचकून किमती वस्तू, पैसे असं जे मिळेल ते बाहेर काढ, असा "धंदा" चालवलेला.  भारतात कामधंद्यासाठी आलेले अनेक नेपाळी वर्षातल्या ह्या वेळी इथून नेपाळला जातात आणि त्यांच्या बरोबर पैसे, साधन सामग्री बरोबर असते हे दिल्ली पोलीसांना माहिती होते.  जो कोणी घाबरेल त्याला लुटायचा.

उत्तराखंड राज्य परिवहन मंडळाच्या बस नेपाळ बॉर्डर पर्यंत जातात.  ज्या ज्या बसच्या टपावर खच्चून सामान लादलय त्या बस नेपाळकडे जाणाऱ्या, अशी बस ओळखण्याची सोपी पद्धत विवेकने मला सांगितली.  बसमध्ये सीट नंबर वगैरे काही नसतो.  जिथे जागा मिळेल तिथे बसायचे.  रस्ता खराब असल्यामुळे मागच्या सीटवर बसायला नको, अशी उपयुक्त माहिती विवेकने मला दिली.

चंद्राने एका बसमध्ये पुढच्या सीट मिळवल्या.  आम्ही सीट पकडून बसलो.  ड्राइवरच्या पलीकडच्या मोकळ्या जागेत खच्चून सामान रचलेलं.  आमच्या बॅगाही त्याच ढिगाऱ्यात कुठेतरी.  बस सहा वाजता निघणार असं ड्राइवरने सांगितलं.  बस सुटेपर्यंत आमचा फुटकळ टाइम पास.

आनंद विहार बस स्थानकात नेपाळ बॉर्डरकडे जाणाऱ्या बस

सहा चे सात वाजले तरी बस निघण्याची काही चिन्हं नाहीत.  साडेसात नंतर कधीतरी बस निघाली.  बसचा ड्राइवर तोंडाने फटकळ आणि एक बेरका युपी बिहारी.

बसच्या प्रवासात आम्ही जमेल तशा झोपा काढल्या.  दहा वाजण्याच्या सुमारास एका धाब्यावर बस जेवणासाठी थांबली.  युपी, बिहार, उत्तराखंड हे मी कधी न पाहिलेले भाग.  इथला भंपकपणा उतावळेपणा मराठी नजरेतून सुटणार नाही.  फोटो काढण्यासारखे फारसे काही दिसले नाही.

दिल्लीहून नेपाळ बॉर्डरकडे जाताना मधेच कुठेतरी

जेवल्यानंतर थोडा टाइम पास करून आम्ही परत झोपाळलो.  आता रात्र जसजशी पुढे सरकत होती तसतसा रस्त्याचा गुळगुळीतपणा कमी होत त्याची जागा खडबडीतपणा घेत होता.  बस त्याच्या पप्पांचीच (म्हणजे सरकारची) असल्यामुळे रस्ता कसा का असेना ड्रायव्हरने बस जोरदारपणे चालवली.  बस शेवटच्या स्टॉपला थांबली तेव्हा पहाटेचे साडेतीन वाजले होते.  आपापल्या बॅगा घेऊन बस मधून उतरलो.  सहा वाजता बॉर्डर वर गेट उघडेपर्यंत आम्हाला इथेच थांबायचे होते.