गाडीरस्ता सोडून पाहिलेला वरंध घाट

फेब्रुवारी महिन्यातला तिसरा आठवडा.  थंडी संपून उन्हाळ्याची चाहूल लागतेय.  तरी अजून पहाटेचा गारवा थोडाफार आहेच.  शनिवारी सकाळी फुटबॉल खेळून झाल्यावर दुपारी स्वप्नीलला विचारले, उद्या काही ट्रेक प्लॅन आहे का.  बेत जमून आला. वरंध घाट परिसरात दिवसभराची गिरिभ्रमंती करण्याचा.  शिल्पा, स्वप्नील, मोनिश, आणि मी.  ट्रेकिंगच्या भाषेत बोलायचं तर तिघेही आपापल्या क्षेत्रातले दिग्गज.  एक घाटवाटांची तज्ञ.  दुसऱ्याला अख्ख्या महाराष्ट्रातले किल्ले तोंडपाठ.  तिसरा खेळ आणि फिटनेस ह्या विषयात पारंगत.  त्यांच्या बरोबर मी.

शनिवारी ऑफिस आणि जेवण झाल्यावर शिल्पा मुंबईहून पुण्याकडे निघाली.  तिने तळेगाव पार केल्यावर मी आणि मोनिश पिंपळे सौदागर मधून निघालो.  शिल्पाला घेतल्यावर मुंबई बंगलोर महामार्गाने पुढे निघालो.  चांदणी चौकात स्वप्नील आमची वाट बघत थांबला होता.  पुढच्या दोन तासात चौघांच्या गप्पांचा गाडीत बराच खच पडला.  भोरच्या जवळ गाडी थांबवून छोटा ब्रेक घेतला.  मोनिशने गाडी चालवून मला आराम दिला.

पुढे गेल्यावर रस्त्यात तीन ठिकाणी ससा दिसला.  त्यातला एक बराच वेळ आमच्या गाडीच्या पुढे धूम पळत जात होता.  सश्याची मिडनाईट मॅरेथॉन.  एक मुंगसाएवढा प्राणी दिसला.  त्याच्या अंगावर काळे केस होते.  Asian palm civet.  असा प्राणी मी पहिल्यांदाच पहिला.  नंतर समजले कि ह्याला मराठीत कांडेचोर असं म्हणतात.

इच्छित स्थळी पोहोचलो तेव्हा पाच वाजत आले होते.  एक मोकळी जागा बघून गाडी थांबवली.  एका अर्धवट बांधलेल्या खोलीत झोपलो.  मोनिशने दोन स्लीपिंग बॅग आणल्या होत्या.  त्यातली एक मी घेतली.  जमिनीवर गाडीचं कव्हर टाकलं.  त्याच्यावर झोपलो.  खालून दगड टोचले.

उठलो तेव्हा साडेसात वाजून गेले होते.  स्वप्नील आणि शिल्पा आधीच उठले होते.  आम्हाला वाट दाखवायला गावात कोणीच तयार होईना.  शिल्पा आणि स्वप्नीलने बरीच खटपट केली.  पण सर्व व्यर्थ.  असे अनुभव केव्हातरी कुठेतरी येणारच.

गाडीत बसल्या बसल्या फोटोग्राफी

मग पलीकडच्या गावात जायला निघालो.  पलीकडच्या गावात फार वाईट अनुभव आला नाही.  शिल्पा आणि स्वप्नील वाट दाखवायला कोण मिळतंय का ते बघतायत तो पर्यंत मी आजूबाजूच्या परिसरात फोटोग्राफी केली.

फिरंगी धोत्रा

Common name = Mexican prickly poppy
मराठी = फिरंगी धोत्रा
Botanical name = Argemone mexicana

ह्या गावात मिळालेल्या क्लू प्रमाणे वरंध घाटाचा रस्ता पकडला.  रस्त्याच्या कडेच्या एका टपरी वजा हॉटेलात थांबलो.  इथे वडा पावची न्याहारी झाली.  दोन वेळा चहा.  तोपर्यंत आमच्याबरोबर यायला मामा तयार झाले.  आज रविवार.  धंद्याचा दिवस.  तरीसुध्दा तयार झाले आमच्याबरोबर यायला.

आजचा आमचा ट्रेक सुई दोरा ह्या प्रकारातला होता.  म्हणजे एका वाटेने डोंगर उतरून जायचं, आणि त्या वाटेला समांतर दुसऱ्या वाटेने डोंगर चढून यायचं.  वरंध घाटाच्या गाडीरस्त्याने चालायला सुरुवात केली तेव्हा पावणे दहा वाजत होते.  मामांनी वाटेतली झाडं तोडायला एक कोयता बरोबर घेतला होता.  आजचा ट्रेक अवघड वाटेने होणार हे त्यातून लक्षात आले.

वरंध घाटाचा रस्ता

रस्त्याला वर्दळ काहीच नाही.  रस्त्याच्या कडेला बरीच झाडं झुडुपं.

रामेठा

Common name = Fish Poison Bush, Balsam tree
मराठी = रामेठा
Botanical name = Gnidia glauca


इतकं बहरलेलं भामण मी इतर कुठे पाहिलं नव्हतं.

भामण

Common name = Indian Squirrel Tail
मराठी = भामण
कोकणी = भामिणी
नेपाळी = धुर्सुली, धुल्सु
Botanical name = Colebrookea oppositifolia

एका ठिकाणी रस्ता सोडून दरीच्या बाजूला उतरलो.  असं रस्ता सोडून रानाच्या वाटेला लागण्यात फार मजा आहे.  शाळेत, कॉलेज मधे असताना हा विचार माझ्या मनात बऱ्याच वेळा यायचा.  मधेच रस्ता सोडून आपण रानात जायला सुरुवात केली तर कुठे जाऊ.

नंतर टिपलेला फोटो

ता. क.  काही महिन्यांनी परत एकदा वरंध घाटात गाडी घेऊन आलो तेव्हा थांबून फोटो घेतला आम्ही कुठे रस्ता सोडून रानात शिरलो होतो त्या जागेचा.

दसमूळी

Common name = Rosy Eranthemum
मराठी = दसमूळी
कोकणी = रान अबोली
Botanical name = Eranthemum roseum

स्वप्नीलच्या बॅगेच्या पट्ट्याने दगा दिला.  त्याने वेळप्रसंगी जुगाड खटपट करेपर्यंत मला समोर निवडुंगावर लाल फुलं दिसली.  लाल फुलं असलेला हा निवडुंगाचा कोणता प्रकार ते मी नंतर राजकुमार डोंगरे सरांकडून जाणून घेतले.

निवडुंग

Common name = Leafless Milk Hedge
मराठी = निवडुंग
Botanical name = Euphorbia caducifolia


करवंद यायला अजून वेळ आहे.  आत्ता सगळीकडे फुलांचा बहर आहे.

करवंद

Common name = Karanda
मराठी = करवंद
Botanical name = Carissa carandas

थोबाडपुस्तक हा जसा वेळ वाया घालवण्याचा फालतू धंदा आहे, तसाच तो उपयोगी मित्रही आहे.  थोबाडपुस्तक म्हणजे नक्की काय ते प्रत्येकाच्या वापरावर अवलंबून आहे.  थोबाडपुस्तकातला Indian Flora हा गट माझ्यासारख्या नवशिक्यांसाठी फारच उपयुक्त आहे.

पांगळी

Common name = Bengal Pogostemon
मराठी = पांगळी
नेपाळी = रुधिलो
Botanical name = Pogostemon benghalensis

वाट एका पाड्यातून पुढे गेली.  आम्हा शहरी ट्रेकरना अशा डोंगरातल्या छोट्या गावांचं, पाड्यांचं काय कौतुक.  कसे राहतात इथे.  आणि त्यांच्यासाठी आम्हा शहरी माणसांचं कौतुक.  ह्या दोन ठिकाणातलं अंतर आता एवढं आहे, कि कनेक्ट होणं दोन्ही बाजूंकडून अवघड झालंय.  आठ दहा घरांच्या त्या छोट्या पाड्यातून चालत जाताना मला तसं जाणवलं.  कदाचित थोडा वेळ देऊन, एखादा समान दुवा शोधून प्रयत्न केला तर जमू शकेल.  शहरी लोकांनी ह्यांना खेडवळ, गावंढळ, बावळट समजण्याची चूक करू नये.  स्वच्छ नीटनेटका पेहराव म्हणजे हुशार आणि मळकट जुने कपडे म्हणजे बिनडोक असं काही नसतं.  सबंध पृथ्वीचा विचार करता ह्या पाड्यात राहणाऱ्यांचा कार्बन फूटप्रिंट शहरी माणसांच्यापेक्षा कित्येक शेकड्याने कमी असेल.

आत्तापर्यंत सरळ सोपी असलेली वाट आता उभ्या दरीत उतरू लागली.  मामा सगळ्यात पुढे.  त्यांच्या मागून मोनिश.  त्याच्या मागून शिल्पा आणि माझ्या मदतीला स्वप्नील.  काही जागा उतरून जायला मला बराच वेळ लागला.  काही ठिकाणी बसून घसपटत गेलो.  पॅन्ट फाटली तरी चालेल, डोकं फुटलं नाही पाहिजे.

कावळ्या किल्ल्याचा बुरुज, वरंध घाटाचा गाडीरस्ता वगैरे दूरवर दिसत होते.  आजपर्यंत वरंध घाट मी फक्त घाटावरून कोकणात आणि कोकणातून घाटावर जाताना गाडीत बसून पहिला होता.  आज गाडीरस्ता सोडून डोंगरात जाऊन पाहिला.

डोंगराचा कडा उतरल्यावर घनदाट जंगलातून वाट पुढे गेलेली.

पांढरी खाजकुइरी

Common name = Negro Bean
मराठी = पांढरी खाजकुइरी
Botanical name = Mucuna monosperma

घनदाट जंगलातून थोडं पुढे गेल्यावर आम्ही एका सुकलेल्या ओढ्याच्या पात्रात पोहोचलो.  दोन चार ठिकाणी अजून पाणी होतं.  तोंड धुतलं.  रिकाम्या झालेल्या बाटलीत पाणी भरून घेतलं.  आता ह्या सुकलेल्या ओढ्याच्या पात्रातून आम्ही पुढे जायला सुरुवात केली.

सुकलेल्या ओढ्याचं पात्र

दुपारच्या उन्हात थकवा जाणवत होता.  अशा वेळी लक्ष विचलित झालं कि घात होतो.  हे पूर्णवेळ ध्यानात ठेऊन कुठेही दगडावरचा पाय न चुकवता ह्या दगड धोंड्यांनी भरलेल्या सुक्या ओढ्यातून जात राहिलो.

एका ठिकाणी ओढा सोडून उजवीकडची वाट घेतली.

जमिनीलगत पसरलेल्या वेलीवरचं पांढरं फुल

शिवथर घळीपर्यंत न जाता आधीच उजवीकडे वळून जावे असा आमचा जो विचार होता तसे काही झाले नाही.  ज्या वाटेने मार्गक्रमण करत गेलो तिथून शिवथर घळीपर्यंत पोहोचलो.  दुरवरूनच कुत्र्यांनी भुंकून आमचे स्वागत केले.  गाडीरस्ता सोडून रानातल्या वाटेने इथे येणाऱ्या आम्हाला बघून कुत्र्यांनी त्यांची कामगिरी पार पाडली. भुंकणे हे कुत्र्यांचे कामच आहे.  त्याचा आपण राग मानू नये.  तसेच त्यांची वर्तणूक फार मनावर घेऊ नये.  त्यांना त्यांचे काम करू द्यावे.  आपण आपल्या मार्गाने जात राहावे.  आपण शिवथर घळीजवळच्या कुत्र्यांबद्दल बोलतोय.  दैनंदिन जीवनात कधे मधे भेटणाऱ्या मनुष्यरूपी कुत्र्यांबद्दल नाही.  आपल्या तुकड्याने सांगितलेच आहे, निंदकाचे घर असावे शेजारी.  ते विसरू नये.  त्यामुळे Thank you for making me who I am today असं म्हणून आपण पुढे जात रहावे.  सर्वांना पुरून उरावे.  अशी दुर्दम्य इच्छाशक्ती, आणि तिच्या जोडीला चिवट काटक मनोवृत्ती बनवण्यासाठी आणि टिकवण्यासाठी ट्रेक करावा.  अवघड असा करावा.  हार मानू नये.  ट्रेकिंग का करावे ह्या प्रश्नाच्या छप्पन्न उत्तरांपैकी हे एक.

गंजलेला फलक

एका छोट्या हॉटेलात विसावलो.  तोंड धुवायला पाणी.  बसायला टेबल खुर्ची.  आयतं ताटभर जेवण.  दिवसभराच्या endurance ट्रेक मधे असं काही मिळणं म्हणजे वाळवंटातलं ओएसिस.  प्रत्येकाने जितकी भूक असेल त्याप्रमाणे जेवण केले.  मी जेवणाला सुट्टी दिली.  अशा दिवसभराच्या ट्रेक मधे मला फक्त पाणी हवे असते.

शिवथर घळीच्या पवित्र स्थानाला ट्रेकर परंपरेनुसार नमस्कार करून पुढे निघालो.  चढावरचा डांबरी रस्ता दिसल्यावर मी जमेल तेवढी स्प्रिंट मारली.  डांबरी रस्ता कसबे शिवतर गावात संपला.  इथून आम्हाला वाट विचारून त्याप्रमाणे पुढे जायचं होतं.  गावातल्या सगळ्या घरांसमोर शुकशुकाट.  वाट विचारावी कोणाला.  एका घराच्या ओसरीत शिक्षण, गावातले प्रश्न, वगैरे विषयांवर घहन चर्चा चालू होती.  त्यातल्या एकांनी आम्हाला वाट समजावून सांगितली.  एक मिनिटात हि वाट सोडून उजवीकडची वाट घ्या.  मग ती वाट बिलकुल सोडू नका.  त्या वाटेने जात रहा.  काही शेतं ओलांडून पुढे जा.  पुढे गेल्यावर एक मंदिर लागेल.  तिथून पुढे जा.  हे मनात ठेऊन तिथून निघालो.

गावाबाहेर कुठेतरी चंद्रराव मोरेंच्या वाड्याचे अवशेष आहेत.  ते आमचे बघायचे राहून गेले.  परत कधी आलो तर बघू.  हो तेच जावळीचे चंद्रराव मोरे.  इतिहासाच्या पुस्तकात वाचलेले.

एका झाडाखाली एक भंगलेली हनुमानाची मूर्ती होती.  एक घाव नि दोन तुकडे.  हे छायाचित्र जर थोबाडपुस्तकातल्या भिंतीवर टाकलं, तर दोन चार पुरोगामी बुद्धिवादी सापडतीलच, "मूर्तिभंजक नाही हो, रानात वीज पडून तुटली असेल" असा युक्तिवाद मांडणारे.  भारतवर्षातल्या समाजाचं हेच तर दुर्दैव आहे.  हमे तो अपनोने लुटा गैरोमे कहा दम कहा था, मेरी कश्ती थी डुबी वहा जहा पानी कम था, असं काहीसं नशीब आहे इथलं.  असो.  विषय भलत्या दिशेला न्ह्यायला नको.

हनुमान

मूर्ती भंगलेली असल्यामुळे गावकऱ्यांनी शेंदूर फासून केशरी केली नव्हती.  आपली शक्तीची देवता अशीच कुठे कुठे रानावनात आपल्याला भेटण्यासाठी थांबलेली असते.  दगडूशेटचा बडेजाव शहरातल्या गर्दी गोंधळात.  रानावनातलं शक्ती युक्तीचं गणित त्या गर्दी गोंधळात कधीच समजू शकत नाही.  त्यासाठी असा मोकळ्या आभाळाखालचा परमभक्त हनुमान रानातच भेटावा लागतो.

काही शेतं ओलांडून पुढे गेलो.  दूरवरचं एक लाल फुलांचं झाड लक्ष वेधून घेत होतं.

सावर

Common name = Silk Cotton Tree
मराठी = सावर
नेपाळी = सिमल
Botanical name = Bombax ceiba

सावराचं जमिनीवर पडलेलं फुल

पुढे वाट पोहोचली एक नेहमी पाणी असलेल्या झऱ्यापाशी.  इथे एक मोठं झाड कापून पाडलेलं.

कापून पाडलेलं एक मोठं झाड

डोंगराच्या पायथ्यापर्यंत वाट तशी सोपी आहे.  मामा, मोनिश, आणि स्वप्नील अजूनही वेगात चालत होते.  आता शिल्पा आणि माझा वेग थोडा कमी व्हायला लागला.

Fabaceae कुळातील एक झाड

पिवळ्या फुलांची झुडुपं सकाळपासून काही ठिकाणी दिसली.  हे Showy Rattlepod किंवा Rattleweed ह्यापैकी एक आहे.  नक्की कोणते ते ओळखू शकलो नाही.

आता आम्हाला समोरचा डोंगर चढून वर जायचं होतं.  शिल्पा सकाळपासून GPS track बघून आम्ही योग्य मार्गाने जात आहोत ना ह्याच्यावर लक्ष ठेऊन होती.  डोंगर चढायची वाट नक्की कुठून सुरु होतेय ते आम्हाला सापडेना.  मामांसाठीही हि वाट नवीन होती.  आम्ही GPS track जिथे होता त्याच्या पुढे आलो होतो.  मागे जायला वाट सापडेना.  जमेल तिथून वाट काढत गेलो.  मामा, मोनिश, आणि स्वप्नील पुढे, आणि त्यांच्या मागून शिल्पा आणि मी, असे आता आमचे दोन गट बनले.

इच्छा तिथे मार्ग
Where there's a will, there's a way

शिवथर घळीतल्या हॉटेलचे मालक सांगत होते खड्या चढणीचा हि वाट आहे तेव्हा ऐकायला मला मजा वाटत होती.  खडी चढण म्हणजे नक्की काय ते आता समजत होते.  बऱ्याच ठिकाणी सरळ उभं राहून चढत जाणं माझ्यासाठी अवघड होतं.  खाली वाकून आधाराला हाताने काहीतरी पकडून पुढे गेलो.  हाताच्या आधाराला दगड क्वचित कुठेतरी.  अधे मधे झाडांच्या फांद्या.  पण फांद्या तपासून घ्याव्या लागत होत्या.  बऱ्याचशा लांबलचक वाळलेल्या फांद्या नुसत्याच जमिनीवर पडलेल्या होत्या.  त्यामुळे हाताने जोर देण्याआधी फांदी तपासायची.  काही दगडही हलणारे होते.  त्यामुळे पायाखालच्या दगडावर भार देण्यापूर्वी तोही तपासून बघावा लागत होता.  जिथे हाताच्या आधाराला फांद्या नव्हत्या तिथे चार पाच छोट्या झुडुपांच्या दांड्या एकत्र धरून त्यांच्या आधाराने चढलो.  ह्या सगळ्यात चढण्याचा वेग मंदावलेला.  मामा, मोनिश, आणि स्वप्नील पुढे जाऊन थांबायचे.  मी आणि शिल्पा आम्हाला जमेल तसे थोड्या वेळाने तिथपर्यंत पोहोचायचो.

सोप्या टप्प्यामधे  ...  वाळलेल्या गवतामधून गेलेली वाट

सहा वाजत होते.  थोड्याच वेळात दिवस संपणार होता.  आजचा ट्रेक पूर्ण करायला अजून बराच पल्ला गाठायचा होता.  आमची पायगाडी ज्या गावात पोहोचणार होती तिथपासून Nissan Terrano आम्ही बरीच लांब ठेवलेली होती.  ते दहा किलोमीटरचं अंतर चालत जाणं फार अवघड झालं असतं.  आता मामा, मोनिश, आणि स्वप्नीलने वेग वाढवून पुढे जाऊन त्या दहा किलोमीटर अंतरासाठी काही गाडी मिळते का ते बघावं असा आम्ही निर्णय ठरवला.  सकाळी गावात एकांना सांगून ठेवलं होतं आम्ही संध्याकाळी येतो म्हणून.  तिथे जर दुचाकी मिळाली तर मोनिश पुढे जाऊन Terrano आणणार होता.  एका पिशवीत एक पाण्याची बाटली आणि हेड टॉर्च मी बरोबर घेतला.  बाकी दोन बॅगा स्वप्नील आणि मोनिश घेऊन गेले.

मामा, मोनिश, आणि स्वप्नील तिघं वेगात पुढे गेले.  शिल्पा आणि मी त्यांच्यापेक्षा थोड्या कमी अशा वेगात, आम्हाला जमेल तेवढ्या.  डोंगराच्या शेवटच्या टप्प्यात आमची जरा गडबड झाली.  मी शॉर्टकट मारण्यासाठी डावीकडे वळत सरळ वाट सोडली.  आम्ही GPS track सोडला ते बघून शिल्पा ने आमची पायगाडी परत track वर आणली. ह्यात आमचे पुढे गेलेले तिघं सह्यमित्र आमच्या पुढे जाऊन दिसेनासे झाले.

कानफुटी

Common name = Wild Hops
मराठी = कानफुटी
नेपाळी = भटमासे
Botanical name = Flemingia strobilifera

गाव जवळ तर आलंय पण अजून किती जायचंय ते कळत नाहीये.  थकवा तर आलाय पण अजून बराच पल्ला गाठायची तयारी आहे.  एका बाजूला सूर्य मावळतोय आणि दुसऱ्या बाजूला चंद्र उगवतोय.  सर्व परिसरात तांबूस प्रकाश.  वाळलेल्या गवतातून गेलेली वाट.  प्रत्येक ट्रेक मधले शब्दात वर्णन करता न येणारे जे काही क्षण असतात त्यापैकी आजचे हे.

गावात पोहोचल्यावर चाहूल घेत होतो.  एका दादांनी आम्हाला आवाज दिला.  आमचे सह्यमित्र काही वेळापूर्वी इथे येऊन गेले होते.  आमच्यासाठी निरोप ठेवला होता.  त्याप्रमाणे आम्ही गाडीरस्त्यावर जाऊन थांबलो.  रस्त्याला काहीच गाड्या नाहीत.  एक दुचाकी आली तीन स्वारांची.  त्यांना निरोप दिला आमचे पुढे गेलेले तीन सह्यमित्र किंवा काळी गाडी दिसली तर त्यांना आम्ही कुठे आहोत ते सांगा म्हणून.

साडेसात वाजले असतील.  रस्त्याच्या कडेला बसून राहण्यापेक्षा आम्ही चालायला सुरुवात केली.  थोड्या वेळाने दूरवरून येणाऱ्या एका गाडीचे दिवे दिसले.  एक छोटा टेम्पो आमच्या पुढ्यात येऊन थांबला. आमचे तिन्ही सह्यमित्र ह्या छोट्या टेम्पोतुन उड्या मारून उतरले.

आता स्वप्नील, शिल्पा, मोनिश, आणि मी टेम्पोच्या मागच्या भागात, तर मामा, टेम्पोचालक, आणि त्याचा मित्र टेम्पोच्या केबिन मधे.  पुढे आवाज देऊन आम्ही आमच्या इथला लाईट बंद करायला सांगितला.  अंधारात मोकळ्या रस्त्यावरून टेम्पो पळत निघालेला.  टेम्पोच्या मागच्या भागात आम्ही चौघं चार बाजूंना पहुडलेलो.  थंड वारा.  वर चांदण्यांनी भरलेलं आकाश.  आजच्या अवघड ट्रेकचा असा सुखद शेवट.  सकाळी मामांच्या हॉटेलातून घेतलेले वडा पाव आणि भजी अजून पिशवीतच होती.  ते सगळं संपवलं.

टेम्पोतुन सवारी

मामांचं हॉटेल आल्यावर हॉटेलात विसावलो.  चहा प्यायलो.  सकाळपासून बंद असलेला कुटीर उद्योग मोनिशने परत सुरु केला.  टेम्पोवाल्या दादांना आणि मामांना त्यांचं मानधन दिलं.  त्यांचा निरोप घेऊन Terrano मधे बसून निघालो.

भोर जवळ चहाचा विचार होता.  पण वेळ जेवणाची होती.  त्यामुळे कुठे चहा मिळाला नाही.  आज स्वप्नीलच्या जोडीला मोनिश दुसरा चहाप्रेमी.  मोनिशने गाडी चालवून मला आराम दिला.  गावातल्या रस्त्यांवर मोनिश जोरात गाडी चालवतो.  तर मी हळू.  मुंबई बंगलोर हायवेला लागल्यावर मोनिशने एकदम गुणी मुलासारखी गाडी एका लेन मधे शिस्तीत चालवायला सुरुवात केली.  टोल नाक्याच्या पुढे आम्ही जेवायला थांबलो.  इथून पुढे मी गाडी चालवली.

पहिला स्टॉप स्वप्नीलचा.  पुढे वाकड जवळ मुंबईला जाणाऱ्या गाड्या बघत थांबलो.  थोड्या वेळाने एक लाल डब्बा आला.  किंवा लाल परी आली म्हणा.  नक्की काय ते तुमच्या बघण्यावर आहे.  शिल्पा मुंबईच्या दिशेने गेल्यावर मोनिश आणि मी पिंपळे सौदागरच्या दिशेने निघालो.  घरी पोहोचलो तेव्हा एक वाजला असेल.

दुसऱ्या दिवशी माझे फक्त पाय नाही तर खांदेही दुखत होते.  थकव्याची भरपाई व्हायला मला दोन दिवस लागले.  ह्या ट्रेकचं समाधान बरेच दिवस पुरेल.  तसा आम्ही पुढचा प्लॅन बनवलाय.  बघू कधी जमतो ते.