उडत्या ड्रॅगनच्या देशात - दिवस पहिला - पुणे ते फुनशिलींग

गुरुवार १२ ऑक्टोबर २०१७

सफरीच्या पहिल्या दिवशीच पुण्याहून भूतानमधल्या फुनशिलींग ह्या ठिकाणी पोहोचायचे होते.

भारतीय नागरिक फुनशिलींग मधे व्हिसा शिवाय आणि परमिट न काढता राहू शकतात.  फुनशिलींग सोडून पुढे जाण्यापूर्वी इमिग्रेशन ऑफिस मधे जाऊन परमिट काढावे लागते.  आज आम्ही फुनशिलींगला पोहोचून तिथे राहणार होतो.

पहाटेच्या सहा वाजून पाच मिनिटांचे पुणे ते कोलकता विमान पकडण्यासाठी आम्ही वेळेत हजर होतो पुणे विमानतळावर.  ख़ुशी मोजत होती तिचा हा कितवा विमान प्रवास आणि आत्तापर्यंत विमानातून कुठे कुठे गेलीये ते.  विमानाच्या खिडकीतून ख़ुशीने भरपूर फोटो काढले.

विमानाच्या खिडकीतून

कोलकता विमानतळावर आम्ही ब्रेकफास्ट केला.  पुढचं कोलकता ते बागडोगरा विमानही वेळेत सुटलं.

कोलकता एअरपोर्टच्या रनवे वर विमान उडण्यासाठी धावताना...
समोरच्या रनवे वर एक विमान नुकतंच उतरलंय

बागडोगरा ते फुनशिलींग टॅक्सी आम्ही आधीच ठरवली होती.  विमानतळातून बाहेर आल्यावर कॉल करून टॅक्सिवाला सापडला.  ह्याच्या इनोव्हातुन प्रवास चांगला झाला.  बागडोगरा ते फुनशिलींग रस्ताही सपाट गुळगुळीत आहे.

बागडोगरा ते फुनशिलींग जाण्यासाठी तीन मार्ग आहेत हे मी गुगल मॅप मधे बघून ठेवलं होतं.  अंतर कमी जास्त असले तरी गुगल मॅप प्रमाणे तिन्ही रस्ते साधारण चार तासाचे.

बागडोगरा ते फुनशिलींगचे तीन मार्ग... गुगल मॅप मधे

आमच्या ड्रायव्हरच्या म्हणण्यानुसार आम्ही मधला १७१ किलोमीटरचा रस्ता पकडला होता.  कारण म्हणे हया रस्त्याला आजूबाजूला पाहण्यासारखी दृश्य आहेत.  मला वाटतं हा बाता मारत होता.  खरं कारण म्हणजे इतर दोन्ही रस्त्यांना ट्रॅफिक जास्त असणार.

जेवणासाठी आधी एक हॉटेल लागतं आणि नंतर एक ढाबा असे दोन ऑप्शन ड्रायव्हरने आम्हाला दिले.  लगेच भूक नसल्याने पुढच्या धाब्यावर थांबूया असे आमचे ठरले.

जेवायला थांबलेल्या ढाब्यावर...
आमचा ड्राइवर आणि ढाब्याचा मालक गप्पा मारतायत

सोनू दे ढाब्यावरचं जेवण स्वस्त आणि मस्त होतं.  सर्वजण पोटभर जेवलो.  जेऊन झाल्यावर ढाब्यासमोरच्या रस्त्यावर मी थोडी फोटोग्राफी केली.  रस्त्याला वर्दळ फारशी नव्हती.  थोड्याफार स्थानिक गाड्या आणि अधून मधून मालवाहतुकीचे ट्रक.

ढाब्यासमोरच्या रस्त्यावर माझी फोटोग्राफी

माझ्या रिक्वेस्ट प्रमाणे ड्राइवरने एका चहाच्या मळ्यासमोर गाडी थांबवली.  कुठल्या चहाच्या मळ्यासमोर गाडी थांबवायची हे बहुतेक त्याचे सवयीने ठरलेले होते.  चहाच्या मळ्यात शिरून आम्ही फोटोग्राफी केली.

कुठल्याच चहाच्या मळ्याला कुंपण नव्हते.  कारण जनावरं चहाच्या झाडांना तोंड लावत नाहीत म्हणे.  हि माझी ऐकीव माहिती.  खरे काय ते अजून मला समजले नाहीये.

चहाच्या मळ्यात शिरून फोटोग्राफी

चहाच्या झाडांना सावलीसाठी मधेमधे उंच सदाहरित झाडं लावली होती.

इथून निघालो तेव्हा चार वाजले होते.  तासाभराने दूरवर उंच उंच डोंगर दिसायला लागले.  सपाट भागापर्यंत भारत आहे आणि हिमालयाचे पर्वत जिथून सुरु होतात तिथपासून भूतानचा भाग.

मार्चमधल्या भूतानच्या दौऱ्यावेळी गाड्यांसाठी एन्ट्री आणि एक्सिट एकाच गेटमधून होते.  आता एन्ट्री आणि एक्सिट गेट वेगवेगळी आहेत.  म्हणजे वर्दळ वाढलीये तर.

सहा वाजण्याच्या सुमारास हॉटेल भूतान रेसिडेन्स मध्ये पोहोचलो.  हॉटेलच्या पार्किंग मध्ये पोहोचून बघतो तर काय, दामचोए दोरजी समोर स्वागताला हजर.

हॉटेल बुकिंग करून ठेवले होते.  त्याचे ई-मेल काउंटरवर दाखवले.

DD ने (म्हणजे दामचोए दोरजी) हॉटेलच्या काउंटरवरच्या मुलाला इमिग्रेशन फॉर्मचे सहा प्रिंट काढायला सांगितले.  फॉर्म कसे भरायचे ते त्याच्या माहितीप्रमाणे DD ने मला सांगितले.  फॉर्म भरूनच इमिग्रेशन ऑफिसमधे गेल्यामुळे उद्या सकाळचा वेळ वाचणार होता.

मी माझा आठ दिवसाचा प्लॅन DD ला दाखवला.  त्याने कुठल्या दिवशी कुठून कुठे जायचंय अशी थोडक्यात माहिती त्याच्याकडच्या एका कागदावर लिहून घेतली.  उद्या सकाळी आठ वाजता यायचं ठरवून DD ला निरोप दिला.

ह्या हॉटेलमधेच न जेवता बाहेर कुठेतरी जेवायचे ठरले.  इथून बॉर्डर जवळच आहे.  बॉर्डर क्रॉस करून भारतात जेऊन परत येऊया असा मी प्रस्ताव मांडला.  हॉटेलमधून बाहेर तर पडूया, मग बघू कुठे जेवायचे ते, असे ठरले.  बॉर्डरच्या दिशेने (म्हणजे उताराच्या दिशेने) चालत गेलो.  आमच्या हॉटेलपासून बॉर्डर एक किलोमीटर वर होती.  भिंतीपलीकडे कोपऱ्यावरच्या बिल्डिंगमधे मला ते रेस्टोरंट दिसले जिथे मार्चमधल्या भूतानच्या दौऱ्यात आम्ही जेवलो होतो.  त्यावेळी इथे छान भारतीय जेवण मिळाले होते.  तिथे जेवायला गेलो.  ह्यावेळी जेवण एकदम बकवास होते.  भूतानमधली चांगली रेस्टोरंट सोडून कशाला इथे आलो असे झाले.  स्वतः प्लॅन बनवून ट्रिप करायची म्हटल्यावर असे बरे वाईट अनुभव येणारच.  सगळंच आपल्या मनासारखं होत नाही.

गाड्यांसाठीच्या गेटमधून चालत जायला बंदी आहे.  चालत बॉर्डर क्रॉस करण्यासाठी बाजूला वेगळी जागा आहे.  एन्ट्री आणि एक्सिट साठी दोन वेगवेगळे मार्ग.  दोन्हीकडे सिक्युरिटी गार्ड कायम बसलेले.  जा ये करणाऱ्या भारतीय आणि भूतानी माणसांची कसलीही ओळखपत्र ते मागत नव्हते.  भारतीयांना फुनशिलींगमधे पासपोर्ट शिवाय प्रवेश आहे.  भूतानचे नागरिक तर रोजच सर्रास भारतात ये जा करतात.

आपल्या देशाची बॉर्डर चालत ओलांडणे हा माझ्यासाठी मार्चमधल्या भूतानच्या दौऱ्यातला भारी अनुभव होता.  अलीकडे आणि पलीकडे प्रचंड विरोधाभास.  एका भिंतीने विभागलेली दोन वेगवेगळी जगं.

भूतानच्या बाजूने पाहिलेले बॉर्डर गेट

जेऊन झाल्यावर परतताना गाड्यांच्या गेटजवळ फुनशिलींग लिहिलेला मैलाचा दगड दिसला.  इथल्या गार्डला विनंती केली आम्हाला इथे फोटो काढायचाय.  आम्ही टुरिस्ट आहोत हे समजल्यावर तो हो म्हणाला.

बॉर्डर गेट समोर भूतानच्या बाजूला उभे मी आणि ख़ुशी

भारताचे मुंबई जसे आर्थिक आणि व्यापारी केंद्र आहे तसे भूतानचे फुनशिलींग.  भूतान आणि भारतामधील व्यापार मुख्यत्वे जयगाव आणि फुनशिलींग मधून चालतो.

हॉटेलकडे परत जाताना वाटेत एका सुपर मार्केट मधून टूथपेस्ट घेतली.  पुण्याहून निघताना टूथपेस्ट राहून गेली होती.  फुनशिलींगमध्ये आज टेम्परेचर ३४ होतं.  हॉटेलच्या रूम मधला AC पूर्ण रात्र चालू ठेवला तेव्हा चांगली झोप लागली.

झोपण्याआधी मी आमचे फॉर्म भरले. फॉर्म आणि बरोबर लागणारी कागदपत्रं, पेन अशी एक पिशवी तयार केली.  उद्या सकाळचं पाहिलं काम इमिग्रेशन ऑफिसमधे जाऊन परमिट काढणे.  मग फुनशिलींग मधल्या एक दोन जागा बघून थिंफूकडे प्रयाण.